4 april 2016, een wandelverslag door Luc Van Wanzeele
Dit is een uitstap waar ik lang naar uitgekeken heb. Twintig kilometer door het glooiende landschap ten zuiden van Brussel met als orgelpunt het Zoniënwoud. Alhoewel het weer onzeker is trekken we toch onze stoute schoenen aan. De tocht leidt over asfalt, grint, kasseien en onverharde wandelpaadjes. Stapschoenen met een stevige zool zijn handig om oneffenheden comfortabel op te vangen. Straten met ‘kinderkopjes’ mogen pittoresk zijn voor het oog, voor de voeten is het lastig.
Wij vertrekken met de trein in Kapellen (Antwerpen) richting Halle. Dat is een rit van anderhalf uur. De verbinding valt mee. Rechtstreeks tot Brussel -Zuid en dan overstappen op de trein richting Kortrijk/Doornik.
De routeplanner van de NMBS op onze smartphone doet wonderen. In een oogwenk krijgen we alle nodige informatie: reistijden, aansluitingen en zelfs het perron in Brussel-Zuid waar we moeten overstappen. Eenvoudiger kan het niet.
Rond elf uur zijn we in Halle en starten we onze wandeling. In onze Stationsstapper staat alles haarfijn beschreven. De tocht is bovendien bewegwijzerd met geel-rode en wit-rode tekens. Op enkele uitzonderingen na wandel je dus om zo te zeggen met de vingers in de neus.
Toch is het soms opletten geblazen. In het natuurgebied ‘De Weikes’ bij Dworp was het pad onderbroken en werden we omgeleid. Dan heb je weinig aan het kaartje in de Stationsstapper. Onze smartphone was ook hier de oplossing. Daarop kan je op een digitale kaart zien waar je bent. Met een klassieke kaart kan het natuurlijk ook.
Ook bij het gemeentehuis van Dworp was het even moeilijk. Daar neem je onmiddellijk rechts naast het gemeentehuis de trappen en volg je na 100 meter de wit-rode tekens van GR12. Voor de rest volg je gewoon de tekens op de weg en is het vooral genieten van het landschap.
De wandeling brengt je op de mooiste paadjes die de streek te bieden heeft. Door het glooiende landschap kom je langs weidse vergezichten, kabbelende beekjes, holle wegen en kronkelende paadjes. De laatste kilometers wandel je door het Zoniënwoud, het hoogtepunt van de tocht. Het indrukwekkende beukenwoud is als een groene kathedraal waar je stil van wordt. Adembenemend.
Helemaal op het einde is het terug even opletten. Via een houten brug steek je de drukke ring R0 over. Aan de overkant naast het station is de afsluiting open door beschadiging. Denk niet dat je via deze opening sneller op het perron geraakt. Blijf nog even de rijweg volgen zoals aangegeven in de Stationsstapper.
Vandaag ligt het stationnetje van Groenendaal er verwaarloosd bij ondanks de werken aan de perrons voor de uitbreiding van het Gewestelijk Expresnet (GEN). Maar alle hoop is niet verloren. Het station, dat dateert van het einde van de 19de eeuw, is opgetrokken in de karakteristieke ‘nationale’ stationsstijl van toen en is beschermd erfgoed. Opmerkelijk is ook de schuilplaats aan de overkant van het spoor voor de reizigers richting Brussel. Zij is opgevat als een soort paviljoen dat sterk doet denken aan de oranjerie-architectuur.
We deden over onze wandeling net geen vijf uur. Toegegeven, we zijn twee keer verkeerd gelopen. Het kan dus sneller. Maar wie graag de tijd neemt voor een “lunchbreak” telt er beter een uurtje bij. Besluit: een mooi gevulde daguitstap. Met zomerse lange dagen in het vooruitzicht is dit een absolute aanrader.